jeg
du
han
hum snakk-er
den
det
vi
dere snakk-er
de
De
Czasownik norweski w formie bezokolicznikowej zakończony jest na -e, np. snakke, lære, hete, kjenne, prøve. Jedynie do wyjątków należą czasowniki zakończone na inną samogłoskę, np. -ha, -bo. Pełna forma bezokolicznika posiada jeszcze tzw. wskaźnik bezokolicznika å np. å snakke, å ha.
Forma praesens, która wyraża zazwyczaj czas teraźniejszy, złożona jest z reguły z tematu bezokolicznika, który otrzymujemy po odrzuceniu koncówki -e, oraz końcówki gramatycznej -er, jednakowej dla wszystkich osób liczby pojedynczej i mnogiej, np. snakker, prøver,lærer, heter.
Czasowniki , których temat zakończony jest samogłoską, np. bo, ha, otrzymują w praesens skróconą końcówkę gramatyczną -r, np. bor, har.
du
han
hum snakk-er
den
det
vi
dere snakk-er
de
De
Czasownik norweski w formie bezokolicznikowej zakończony jest na -e, np. snakke, lære, hete, kjenne, prøve. Jedynie do wyjątków należą czasowniki zakończone na inną samogłoskę, np. -ha, -bo. Pełna forma bezokolicznika posiada jeszcze tzw. wskaźnik bezokolicznika å np. å snakke, å ha.
Forma praesens, która wyraża zazwyczaj czas teraźniejszy, złożona jest z reguły z tematu bezokolicznika, który otrzymujemy po odrzuceniu koncówki -e, oraz końcówki gramatycznej -er, jednakowej dla wszystkich osób liczby pojedynczej i mnogiej, np. snakker, prøver,lærer, heter.
Czasowniki , których temat zakończony jest samogłoską, np. bo, ha, otrzymują w praesens skróconą końcówkę gramatyczną -r, np. bor, har.
Komentarze
Prześlij komentarz